სერგეი განდლევსკი დაიბადა 1952 წელს, 1977 წელს დაამთავრა მოსკოვის უნივერსიტეტის ფილოლოგიის ფაკულტეტი. 70-იან წლებში ალექსანდრ სოპროვსკისთან, ალექსეი ცვეტკოვთან და ბახიტ კენჟეევთან ერთად პოეტური ჯგუფის, „მოსკოვსკოე ვრემიას“ წევრი იყო. მუშაობდა ღამის დარაჯად, მეეზოვედ, სცენის მუშად, ექსკურსიამძღოლად, რუსული ენის მასწავლებლად საშუალო სკოლაში, მონაწილეობდა სხვადასხვა ექსპედიციებში პამირიდან ჩუკოტკამდე. „პერესტროიკამდე“ მისი ლექსები იბეჭდებოდა ემიგრანტულ გამოცემებში. რუსულ ენაზე პირველი ვრცელი პუბლიკაცია დაიბეჭდა „ლიტერატურნაია გრუზიაში“ 80-იან წლებში, რისთვისაც უზომოდ მადლობელია ჟურნალის მაშინდელი მთავარი რედაქტორის, გიორგი მარგველაშვილის. გამოცემული აქვს 20 წიგნი, მათ შორის პოეზია, პროზა, ესეისტიკა და თარგმანები. არის რამდენიმე მნიშვნელოვანი პრემიის ლაურეატი: „მცირე ბუკერი“ (1996), „ანტიბუკერი“ (1996), „მოსკოვსკი სჩოტ“ (2009), „კიევსკიე ლავრი“ (2009), ეროვნული პრემია „პოეტი“ (2010). მონაწილეა საერთაშორისო ლიტერატურული ფესტივალებისა ავსტრიაში, ინგლისში, გერმანიაში, საქართველოში, იტალიაში, ჰოლანდიაში, პოლონეთში, უკრაინაში, ლიტვაში, თურქეთში, საფრანგეთში, შვეიცარიაში, შვეციაში, ხორვატიაში, იაპონიაში.

1992 წლიდან ავტორს ხშირად იწვევენ ლექციების წასაკითხად მსოფლიოს ცნობილ უნივერსიტეტებში, როგორიცაა იელის, სტენფორდის, ჰარვარდის, პრინსტონის, პენსილვანიის უნივერსიტეტები და სხვა.

***

გასამართლება შენივე თავის -

სცენა არაფრით გამორჩეული,

მოკლებულია მშვენებას, ხალისს,

არ გავს ხეტიალს უხმოდ, ეულად

რითმის ძებნაში. სიჩუმე ელის

და დარაჯობს ჩემს ახმაურებას.

ბარხუდაროვი, კრუჩკოვი... სხვები

განა ზეციდან მოგვცა ბუნებამ!

ჩვენს პოეზიას აქვს ერთი ჩვევა,

ზიზღით ამტვრიოს ფანჯრის მინები,

საწერ მაგიდის უჯრაში ჩუმად

დამალოს ბასრი დანა გინებით.

ბიძას, შლაპაზე პატივით მტრედის,

ტრიუმო აღბეჭდავს ნაალაფარი.

ნუ მკლავ შიმშილით მე შემოქმედის,

ეს თავისთავად მოხდა ამგვარად.

რაღაც ორჩხომელს გავდა ძალიან,

ჰამაკში მთვლემარ ბეღურას იქნებ.

ეს ხომ ბალია! არა, ალია.

ეს კი ქალია, ანბანს რომ იქნევს.

ტბორზე ჭრიალიც კი გააქვს ორკაპს,         

ეს - ანბანური სინაზის ჩვევა.

ხელებში ითხოვს, ნატკენს ილოკავს _

შენზე ვაჩერებ მე დღეს არჩევანს.

მექცა ეჭვებად, ტანჯვად, ბეგარად,        

წვეთ-წვეთად დაღვრა მოტივის ისევ.

ახლა მშრალი ხმით ვღრიალებ მწარედ

და ორივე ხელს თავშიაც ვიცემ.

რაღა მე მერგო მემკვიდრეობად _

ორაზროვანი ნიღბის მორგება,

ერთაქტიანი ცხოვრების დრამა,

და მასხარასთან დიალოგები.

რისთვის მერყეობს ჩემი მოტივი,

მითხარი, სანამ ამომხდა სული,

ლხინში სახეზე ბოროტი სხივით

რად აბრუებდი ზღვარგადასული

იმ ლამაზ ყმაწვილს, ძილმა რომ სძლია,       

რად წიწკნე სუფრის ფოჩი ყოველი.

ეს ხომ ბალია? არა _ ქალია?

შენგან დანდობას აღარ მოველი.

რუსულიდან თარგმნა ნათია ორმოცაძემ