დათო ბარბაქაძე დაიბადა 1966 წელს თბილისში. სწავლობდა ფილოსოფიას, ფსიქოლოგიას, სოციოლოგიას და ძველ ისტორიას საქართველოსა და გერმანიაში. გასული საუკუნის 90-იან წლებში, როცა საქართველომ დამოუკიდებლობა აღიდგინა, მან თბილისში დააარსა და გამოსცა რამდენიმე ლიტერატურული ჟურნალი, მათ შორის ერთი ვიდეოჟურნალი. ამ გამოცემებმა არასიმულაციური ალტერნატიული ლიტერატურის განვითარებისთვის მნიშვნელოვანი პლატფორმა შექმნა საქართველოში. პარალელურად, როგორც მიწვეული პროფესორი, იგი დედაქალაქის სხვადასხვა უმაღლეს სასწავლებელში კითხულობდა ფილოსოფიის ისტორიის, ესთეტიკის და ლოგიკის აკადემიურ კურსებს. ამჟამად დათო ბარბაქაძე არის თბილისის სახელმწიფო სამხატვრო აკადემიის მიწვეული პროფესორი, ასევე - ერთი კერძო სკოლის და ერთი საჯარო სკოლის  მიწვეული პედაგოგი.

იმის მიუხედავად, რომ დათო ბარბაქაძე პროზაშიც მუშაობს, ესსეებსაც წერს და გერმანულ ლიტერატურასაც თარგმნის, მისი შემოქმედებითი ცხოვრების მთავარი საქმე პოეზიაა. მისი პოეტური ესთეტიკის ფორმირებაზე დიდი გავლენა იქონია, სულ მცირე, ერთის მხრივ შუა საუკუნეების ქართულმა სასულიერო პოეზიამ და ძველბერძნულმა და კლასიკურმა გერმანულმა მეტაფიზიკურმა სისტემებმა, მეორეს მხრივ კი - ქართულ კულტურულ-სოციალურ კონტექსტთან მისმა პრობლემურმა (ანუ სასიყვარულო) ურთიერთობამ. დათო ბარბაქაძის პოეზიის გასაგებად მნიშვნელოვანია იმის დაზუსტებაც, რომ მისი ყოველი ლირიკული წიგნი ერთი კონცეპტუალური ღერძის ირგვლივ ორგანიზებული მრავალშრიანი სტრუქტურაა. ყოველ ასეთ წიგნში გაერთიანებული ლექსები არა მხოლოდ განაგრძობენ და განავრცობენ ერთმანეთს, არამედ უპირისპირდებიან და გამორიცხავენ კიდეც ერთმანეთს.

პოეტი

ჰენინგ ვანგსგაარდს

ამ ხალხს ვუზივარ,

პურს ვუცხობ ან სულაც ჩოგბურთს ვეთამაშები,

როცა ჩემი მოკვლა უნდათ.

მერე ვტოვებ ოთახს, გავდივარ და მინდორს ცეცხლს ვუკიდებ,

რათა უფრო სწრაფად ირბინონ ცხენებმა,

დაიფერთხონ მხედრები და მოშორდნენ მიწას.

მერე ვბრუნდები და განვაგრძობ პურის ან ბისკვიტების ცხობას,

დროდადრო ჩუმად ვეპარები ჩემი თეთრი კატის ფოტოსურათს 

და ხმადაბლა ჩავძახი ყურში:

„დაანებე თავი ამ კარგ თაგვს,

რათა მან ფეტვი აღარ ჭამოს,

შენ კი კეთილი ინებე სანაცვლოდ“.

მერე ისევ ამ ხალხს ვუზივარ და ვუცინი დროებით,

ვიდრე ისევ მინდვრად გავიდოდე ქარის სანახავად,

რომელსაც ხეები მოუმარჯვებია და ცაში რაღაცას წერს:

ზოგჯერ სწრაფად, ზოგჯერ უფრო სწრაფად,

ზოგჯერ ჩამოეძინება და მე მას ისე ვეპარები,

როგორც ჩემი თეთრი კატის ფოტოსურათს,

მაგრამ მაინც ვერაფერს ვხედავ.

მე ეს ანბანი და ეს ენა ჯერ არ ვიცი,

შემიძლია დავინახო მხოლოდ ხეთა ნერვული დაბოლოებები,

ყოველთვის მსურველი, რომ ისინი ქარმა მოიმარჯვოს

და, როცა გამოეღვიძება, მუყაითად განაგრძოს წერა.

ახლა ისევ ამ ხალხს ვუზივარ,

ვუყვები ამბებს, ვუცხობ პურს

და სიცილით ვუბრუნებ ხურდას.

დროდადრო კი გავდივარ მინდვრად და მიხარია,

რომ ქარები ისევ წერენ, ცხენები კი უკვე აღარ ჩანან,

რადგან ყველა თვალსაწიერს გაექცნენ და მხედრებს.