ნაწყვეტი ჟურნალ ინდიგოსთვის ვიქტორ ეროფეევთან ჩაწერილი ინტერვიუდან.

ინტერვიუერი: ლევან ბერძენიშვილი.

ლევან ბერძენიშვილი: მოგესალმებით, ბატონო ვიქტორ, და, უპირველეს ყოვლისა, გთხოვთ, ორიოდ სიტყვით გვითხრათ, რა არის საქართველო თქვენთვის.

ვიქტორ ეროფეევი: შემიძლია ერთი სიტყვითაც კი ვთქვა, საქართველო – ეს კარგია, და თუ განვავითარებ ამ აზრს, იგი წავა ორი მიმართულებით. პირველი ეს არის ჰედონიზმი; რუს კაცს სულ აკლია მზე, პალმა, თბილი ზღვა, მთები, აქ კი ეს შესანიშნავი რაოდენობითა და ბრწყინვალე ხარისხითაა წარმოდგენილი, ამიტომ, ბავშვობიდან დაწყებული, საქართველოში ჩამოსვლა ეს იყო მიწიერ სამოთხეში ჩამოსვლა, შთაბეჭდილება შეიძლებოდა ყოფილიყო ოდნავ უკეთესი ან ოდნავ უფრო მოკრძალებული, მაგრამ მაინც ეს სამოთხის ადგილია და ის ასეთად რჩება; ეს პირველია და მეორეა – რაც დრო გადის, მით უფრო გამაოგნებელი თქვენი საკვები. ჩემპიონები ხართ! მართალია, მსოფლიოში ჯერ კიდევ ბოლომდე არ ხართ აღიარებული, რადგან ფრანგული, იტალიური და იაპონური სამზარეულოები ლიდერობენ, მაგრამ მე მგონია, რომ თავისი კოლორიტულობით, გამომგონებლობით, მრავალფეროვნებითა და ფანტაზიით ქართული შეუდარებელია, ძალიან მაგარია! როდესაც მოსკოვში ამერიკიდან ან რომელიმე სხვა ქვეყნიდან სტუმრები ჩამომდის, ქართულ რესტორანში მიმყავს, სხვა სამზარეულოთი მათ ვერ გააკვირვებ, ხოლო ქართულით თავზარდაცემული რჩებიან, მას აღმოაჩენენ ხოლმე. საბჭოთა დროშიც საქართველო გამოირჩეოდა, ეს იყო თითქმის თავისუფლების, ნახევრად თავისუფლების ზონა, რომელიც მართლა აკვირვებდა ყველას. პირველი ცოლი პოლონელი მყავდა და ამიტომ ნახევართავისუფლების, ერთი ფილტვით სუნთქვის მცოდნე ვარ; საქართველო კი კლიმატსა და საკვებს ამ ნახევართავისუფლებას ძალიან მოხდენილად უზავებდა და ეს ერთადერთი ადგილი იყო, სადაც დედა (თითქმის ოფიციალურად) საბჭოთა კავშირზე უფრო უყვარდათ. ბალტიისპირელებიც იჩემებდნენ ამას, თუმცა ეს იქ უფრო იდეოლოგია იყო, ხოლო საქართველოში დედას მართლა უფრო უსმენდნენ, ვიდრე საბჭოთა ხელისუფლებას და ესეც გასაოცარი იყო. რაც შეეხება კულტურას, აქ ფსიქოანალიზიც, როკიც, გარკვეული ტიპის ლექსებიც უფრო თავისუფლად გრძნობდა თავს. ერთი ძალიან უცნაური ამბავი მაკავშირებს საქართველოსთან: 1978 წელს ვასილი აქსიონოვმა დამირეკა და მითხრა, რომ ქართულ ფილმში ერთი ფილმი გაეჭედათ, სამი მეოთხედი გადაიღეს და არ იცოდნენ, როგორ დაემთავრებინათ, კარგად იხდიან და ხომ არ გინდა, გააკეთოო. ჩამოვედი საქართველოში, ვცხოვრობდი უცნაურ პირობებში კაცთან, რომელსაც თავის დროზე მოსკოვის ერთ-ერთ თეატრში სტალინის როლი შეუსრულებია, მაშინ გავიცანი სხვა საქართველო, საქართველოს, ასე ვთქვათ, სარჩული ან უკუღმა პირი და ესეც კარგი იყო. მე არ მაქვს საქართველოზე ტურისტული, „პრიალა“ შეხედულება, ვიცი, რომ აქ ბევრი მოჩვენებითობაა, არის ფორმალური, არაზუსტი, მიახლოებითი ამბები, მაგრამ ამან ხელი არ შემიშალა საქართველოს სიყვარულში – საყვარელი ადამიანის სისუსტეებს რომ აღმოაჩენ, ეს არ გიშლის სიყვარულში ხელს, სიყვარული არსად არ მიდის, იგი, უბრალოდ, უფრო „მწიფე“, უფრო სერიოზული ხდება. ასე მომივიდა მე საქართველოსთან მიმართებით.

სრული ვერსია იხილეთ ბმულზე.